L’horlogeLa Horloĝo
Horloĝ' ! Fatala dio, terura, senkompata ! Per fingro ĝi minacas: “Jen tempo por memor' ! Vibrante la Doloroj en via tima kor' Sin plantos baldaŭ kiel en disko arkpafata ; Jam la Plezur' vapora al horizonta fon' Rifuĝas kiel silfo al postkulisa vando ; Ĉiu momento ŝtelas peceton el la frando Al homoj konsentita por tuta viv-sezon'. La trimil-sescent-foje dum horo, la Sekundo Flustretas : Rememoru ! Per insektvoĉa tint' La Nuno jam parolas : Mi estas la Pasint' Kaj vian vivon suĉas mia rostret' ĝis fundo. Remember ! Rememoru, fusxul' ! Esto memor ! (Parolas ĉiujn lingvojn mia metala lango.) Ĉiu minut', mortema stultulo, estas gango : Ne pigru ĝin elmini por ĝia kaŝa or' ! Memoru, ke la Tempo, ludant' avida, prenos Sen tromp', en ĉiu meto, la gajnon ! Jen fatal' ! Memoru ! Tago svenas ; densiĝas nokt-vual' ; L'abism' soifas ĉiam; klepsidro tuj malplenos. Baldaŭ la hor' sonoros, kiam la di' Hazard', La Virt' majestas, via edzin' ĝis nun virgino, La Pento mem (ho lasta gastejo ĉe l' vojfino !) Alkrios : Mortu, olda poltrono, troas tard' !” La Laguna: Stafeto, 1957. Paĝoj 188–189 Другие переводы L’horloge. |
© RuMoHoR 2001—2014